35. Małe leśne jezioro

Czy pamiętacie jak Marianna chciała mieć długą sukieneczkę?  

Przypuszczałam, że ten pomysł Marianki miał związek z jakąś historyjką. Jedną z wielu, jakie lubiła mi opowiadać na wieczornym spacerze nad morzem. Najczęściej wspinałyśmy się na wzgórze. A kiedy dochodziłyśmy do drewnianych schodów i siadała na poręczy,

przyglądała się morzu, które lśniło przed nami w dole. Tak. Marianka lubiła morze. Ale nie tylko morze, o czym przekonałam się już wkrótce.

**

Zatrzymałam się wtedy na parkingu leśnym. Tuż obok było jeziorko, które natychmiast zainteresowało Mariankę. Pobiegła na drewniany pomost i zaczęła się rozglądać. Było to urokliwe leśne oczko wodne.

Błękitne obłoki odbijały się w wodzie na przemian z drzewami rosnącymi na brzegu. 

To wszystko wyglądało tak, jakby nagle świat stanął do góry nogami. 

Wydawało mi się, że już kiedyś tutaj byłam. Ale nie... To jezioro z całym otoczeniem było tylko bardzo podobne do innego miejsca z leśnym jeziorkiem. Stąd to wrażenie... To tam spotkałam Mariankę. Zaraz, jak to było...? Ach, tak...  Pamiętam tamten dzień. Coś dziwnego zaczęło się wtedy dziać się z moim plecakiem. Pamiętam, że odwróciłam głowę  i zobaczyłam wystające z niego nóżki i rączki. Zaraz potem z mojego plecaka wydostała się lalka. To była Marianka...

A teraz Marianna siedziała na końcu kładki i przyglądała się odbiciom w wodzie. 

Naraz zauważyła starą pajęczynę. Usadowiła się naprzeciwko niej, oparła o słupek znajdujący się z boku pomostu i nóżką zaczęła lekko potrącać falującą na wietrze pajęczynę. Oj, uważaj bo wpadniesz do wody.

Uśmiechnęła się do mnie porozumiewawczo - "Pamiętasz?" Skinęłam głową. 

I po chwili zapytałam - "A skąd Ty się właściwie wzięłaś w moim plecaku?"

"Z bajki. Przyszłam z bajki." - usłyszałam jej miły głosik.

"Dlatego prosiłam Cię o długą sukienkę. W bajkach dziewczynki często noszą takie właśnie sukienki."  Popatrzyłam na nią, a wtedy Marianka, słowo daje, mrugnęła do mnie oczkiem.

Po chwili zbiegła z pomostu i zaczęła oglądać rosnące na brzegu niezapominajki. 

Tak, musiałam przyznać, to był jej świat. 

Pasowała do niego tak jak rosnące wokół niezapominajki i woda, w której przeglądało się niebo.

Popołudnie mijało szybko. 

Spacerowałyśmy, słuchałyśmy, patrzyłyśmy i rozmawiałyśmy.

***

Dziękuję za wizytę. 

Miłego wieczoru w tę piękną niedzielę.